کد مطلب:5426 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127
محور رحمت خاص
رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله در مرتبه رحمت مطلقه خدای سبحان حضور دارد، هرچند شعاع رحمت عامه او، همه را فرا گرفته است. خداوند در آیه شریفه به این مطلب تصریح می فرماید:
«وَاكْتُبْ لَنَا فِی هَذِهِ الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِی الآخِرَةِ إِنَّا هُدْنَا إِلَیْكَ قَالَ عَذَابِی أُصِیبُ بِهِ مَنْ أَشَاء وَرَحْمَتِی وَسِعَتْ كُلَّ شَیْ ءٍ...» [1] ؛ پروردگار!، و سرنوشت ما را هم در این دنیا و هم در عالم آخرت نیكویی و ثواب مقدّر فرما كه ما به سوی تو هدایت یافته ایم، خداوند فرمود: عذاب من به هر كه خواهم رسد، ولیكن رحمت من، همه موجودات را فراگرفته و البته برای آنان كه راه تقوی پیش گیرند و زكات می دهند و به آیات خدا می گروند، آن رحمت را (مخصوص) بر آن ها حتم و لازم خواهیم كرد.
آیة الله جوادی آملی در این رابطه مثال جالبی زدند: خداوند باران را به عنوان رحمت خاص یاد می كند و می فرماید:
«وَهُوَ الَّذِی یُرْسِلُ الرِّیَاحَ بُشْرًا بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ...» [2] ؛ او خدایی است كه بادها را به بشارت باران رحمت خویش در پیش فرستد...
دین هم كه به منزله آب زندگی است، و همه جان ها را حیات می بخشد به مراتب بالاتر و مهم تر از باران است. اگر باران، رحمت خاصه است، قطعاً دین و علم و قرآن نیز به طریق اولی رحمت خاصه می باشند.
یا این كه بگوییم آفتاب برای همه انسان ها روشنی بخش است، ولی مسلّماً نابینایان از آن استفاده نمی كنند، كه در این جا قصور، یا تقصیر از آفتاب نیست.
پس پیغمبر خاتم صلی الله علیه وآله برای همه جوامع انسانی به عنوان محور رحمت خاصه معرفی شده است و آیه شریفه تصریح به این موضوع دارد:
«وَ ما ارْسَلْناكَ الا رَحْمَةً لِلْعالَمینَ» [3] ؛ ما ترا نفرستادیم جز آن كه برای جهانیان رحمت باشی.
برای رسیدن به یك نتیجه مطلوب باید بگوییم: همان طور كه زمین شوره زار یا سنگ خارا از باران بهره نمی برند، قلب های انسان هایی هم وجود دارد كه متأسفانه از رحمت وجودی پیغمبر خاتم صلی الله علیه وآله بی بهره هستند.
و خوشا به حال مؤمنانی كه خداوند در قرآن به آنان این گونه می فرماید:
«لَقَدْ مَنَّ اللّهُ عَلَی الْمُؤمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَسُولاً مِّنْ أَنفُسِهِمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَیُزَكِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِن كَانُواْ مِن قَبْلُ لَفِی ضَلالٍ مُّبِینٍ» [4] ؛ خدا بر اهل ایمان منّت گذاشت كه رسولی از خود آنان، در میان آنان برانگیخت كه آیات خدا را تلاوت كند و نفوس آنان را از هر نقص و آلایش پاك گرداند و به آنان احكام شریعت و حقایق حكمت بیاموزد، هر چند پیش از آن، گمراهی آنان آشكار بود.
«وَاكْتُبْ لَنَا فِی هَذِهِ الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِی الآخِرَةِ إِنَّا هُدْنَا إِلَیْكَ قَالَ عَذَابِی أُصِیبُ بِهِ مَنْ أَشَاء وَرَحْمَتِی وَسِعَتْ كُلَّ شَیْ ءٍ...» [1] ؛ پروردگار!، و سرنوشت ما را هم در این دنیا و هم در عالم آخرت نیكویی و ثواب مقدّر فرما كه ما به سوی تو هدایت یافته ایم، خداوند فرمود: عذاب من به هر كه خواهم رسد، ولیكن رحمت من، همه موجودات را فراگرفته و البته برای آنان كه راه تقوی پیش گیرند و زكات می دهند و به آیات خدا می گروند، آن رحمت را (مخصوص) بر آن ها حتم و لازم خواهیم كرد.
آیة الله جوادی آملی در این رابطه مثال جالبی زدند: خداوند باران را به عنوان رحمت خاص یاد می كند و می فرماید:
«وَهُوَ الَّذِی یُرْسِلُ الرِّیَاحَ بُشْرًا بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ...» [2] ؛ او خدایی است كه بادها را به بشارت باران رحمت خویش در پیش فرستد...
دین هم كه به منزله آب زندگی است، و همه جان ها را حیات می بخشد به مراتب بالاتر و مهم تر از باران است. اگر باران، رحمت خاصه است، قطعاً دین و علم و قرآن نیز به طریق اولی رحمت خاصه می باشند.
یا این كه بگوییم آفتاب برای همه انسان ها روشنی بخش است، ولی مسلّماً نابینایان از آن استفاده نمی كنند، كه در این جا قصور، یا تقصیر از آفتاب نیست.
پس پیغمبر خاتم صلی الله علیه وآله برای همه جوامع انسانی به عنوان محور رحمت خاصه معرفی شده است و آیه شریفه تصریح به این موضوع دارد:
«وَ ما ارْسَلْناكَ الا رَحْمَةً لِلْعالَمینَ» [3] ؛ ما ترا نفرستادیم جز آن كه برای جهانیان رحمت باشی.
برای رسیدن به یك نتیجه مطلوب باید بگوییم: همان طور كه زمین شوره زار یا سنگ خارا از باران بهره نمی برند، قلب های انسان هایی هم وجود دارد كه متأسفانه از رحمت وجودی پیغمبر خاتم صلی الله علیه وآله بی بهره هستند.
و خوشا به حال مؤمنانی كه خداوند در قرآن به آنان این گونه می فرماید:
«لَقَدْ مَنَّ اللّهُ عَلَی الْمُؤمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَسُولاً مِّنْ أَنفُسِهِمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَیُزَكِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِن كَانُواْ مِن قَبْلُ لَفِی ضَلالٍ مُّبِینٍ» [4] ؛ خدا بر اهل ایمان منّت گذاشت كه رسولی از خود آنان، در میان آنان برانگیخت كه آیات خدا را تلاوت كند و نفوس آنان را از هر نقص و آلایش پاك گرداند و به آنان احكام شریعت و حقایق حكمت بیاموزد، هر چند پیش از آن، گمراهی آنان آشكار بود.
[1] اعراف (7) آيه 156.
[2] اعراف (7) آيه 57.
[3] انبياء (21) آيه 107.
[4] آل عمران (3) آيه 164.